Other side of coin...

We always want goody goody life. But reality is always different.
Life would have become boring if we had moments of joy always..

Happiness has value because we know what sadness is...
Being joyful has value because we know what sorrow is...
Light has value because we know what darkness is...
White color has value because black exists...

It is just the other side of coin and coin is not complete without having 2 sides.

फजिती

इथे बंगलोर मध्ये कधी कुठे मराठी माणस भेटतील ते सांगता येत नाही. फार जपून वागावं लागतं!! मुदुमलाईला असताना याची भीती अजिबातच नव्हती. एक तर तिथे हिंदी समजणारी माणसच दुर्मिळ, मग मराठीची काय कथा?? मग आम्ही दोघीच आपल्या आमची करमणूक करून घेण्यासाठी काहीतरी काहीतरी उद्योग करत राहायचो. मोठमोठ्याने गाणी म्हणणं हा आमचा एक आवडता उद्योग होता. मग झालाच तर तमिळ पिक्चर्स बघताना जिथे जमेल तिथे मराठीतून dialogs transalate करणं (शक्य तितक्या मजेशीरपणे..), आणि येत जाता सतत काहीतरी comments करणं हे खूप व्हायचं... आमची भाषा कुणालाही समजत नसल्यामुळे आम्ही फारच निर्धास्त असायचो. अगदी लावण्यांसकट गाणी आम्ही येत जाता केव्हाही म्हणायचो. मजा यायची!!
पण इथे आलो आणि सगळा चित्रच बदललं. इथे पावलापावलावर मराठी माणस भेटत राहतात सतत.. त्यामुळे कधी, कोण, कुठे, कुठल्या परिस्थितीत मराठी समजणारा माणूस भेटेल ते सांगता येत नाही. परवाही अगदी असंच झालं.
आम्ही कुठेतरी बसने जात होतो. तिकिटासाठी सुट्टे पैसे आमच्याकडे नव्हते. शंभराची नोट कंडक्टर पुढे सरकावताच त्याने सुट्ट्या पैशाची मागणी केली. आम्ही नाही म्हणाल्यावर त्याने आम्हाला तिकीट आणि पैसे दिले खरे.. पण त्यातली एक नोट सेलोटेपने चिकटवलेली होती. मी त्याला दुसरी नोट मागताच तो वैतागला आणि आम्हीच सुट्टे पैसे द्यावेत म्हणून त्याने सांगितलं. आता आली का पंचाईत!! तसे अगदीच पैसे नव्हते असा नाही पण उगाच रुपया दोन रुपये अशी चिल्लर जमवून द्यावी लागणार होते. मी वैतागले आणि मैत्रिणीला म्हणाले.. थांब, आता त्याला सगळी पन्नास पैशाचीच नाणी देऊयात असतील नसतील तेव्हढी आपल्याकडे. बस म्हणावं मोजत. असा आमचं संभाषण सुरु होतं. पण अर्थातच इतकी पन्नास पैशाची नाणी नसल्यामुळे आम्हाला काही हा सूड घेता आला नाही. :( शेवटी मुकाट्याने पैसे जमा करून तिकीट घेतलं आणि चूप बसलो. आमचा उतरण्याचा थांबा जवळ येत असताना आम्ही हळूहळू उतरण्याची तयारी सुरु केली. तेव्हा त्याने हाक मारून आम्हाला सांगितलं (अर्थातच मराठीतून) कि तुमचा stop पुढे आहे, हा नाही. त्यामुळे जरा थांबा.. मराठीतून त्याला बोलताना ऐकून माझी जी गत झाली ती काय सांगावी.. इतका वेळ मी त्या conductor च्या नावाने काही बाही बोलले होते.. की कसा वैतागच आहे आणि मघाचे पन्नास पैशाची शोधाशोध करताना तर तो आमच्या जवळच उभा होता..मला काय बोलाव तेच सुचेना!! मग आम्ही विचारल्यावर त्याने सांगितलं की तो सोलापूरकडचा आहे.. बरीच वर्ष कामाच्या निमित्ताने बंगलोरला राहिल्यामुळे कन्नड तर उत्तम येतंच होतं. पण मराठीही चांगलाच बोलत होता. त्यानेच मग आम्हाला जिथे उतरायचं होतं तिथला नीट पत्ता वगैरे सांगून आमची बोळवण केली.
इथून पुढे जरा पब्लिक मध्ये जपून बोलायचं असा ठरवूनच आम्ही पुढच्या मार्गाला लागलो..

खरं तर काय लिहावं हे सुचत नाहीये.. पण मन खूप भरून आलंय.. आणि डोळेही.. कुठेतरी मोकळं होणं आवश्यक आहे असं वाटतंय..
काही माणस आपल्याला कधीकाळी खूप जवळची असतात. काही कारणाने आपण लांब जातो.. लांब जातो ते शब्दशः आणि मनानेही. पण हीच जर माणस कधी कुठल्या कारणाने आयुष्याच्या कुठल्यातरी वळणावर परत भेटली तर? काय प्रतिसाद असतो आपला? काय असायला हवा? वियोग आणि पुनर्भेट यामधला काळ हा किती महत्त्वाचा आणि परिणामकारक असतो?

आज असंच काहीसं माझ्याबाबतीत झालाय. एक खूप जुन्या ओळखीचे कुटुंब, त्यांचा आणि आमचा मधली बरीच वर्षे संपर्क तुटला होता. बरेच वर्ष ते परदेशात आहेत आता. मध्यंतरी त्यांनी भारताला भेट दिली आणि आम्हालाही आवर्जून भेटायला आले. अर्थातच माझी आणि त्यांची भेट झाली नाही. पण आता फेसबुक च्या द्वारे आम्ही परत एकदा संपर्कात आलोय. आजच त्यांच्याशी बोलण्याची संधी मिळाली.

पण का कोण जाणे, सगळ संभाषण थोडसं कोरडं वाटलं. अनपेक्षितपणे एखाद्या व्यक्तीशी खूप वर्षानंतर बोलायची संधी मिळाली तर शब्दच सापडू नयेत का बोलण्यासाठी? तुझं काय चाललंय आणि माझं काय चाललंय याव्यतिरिक्त काहीतरी बोलण्यासाठी इतका आटापिटा करून शब्द शोधावे का लागावेत? इतका त्रास का व्हावा? तेही इतक्या जवळच्या व्यक्तींबाबतही? दुरावा म्हटला तर तसंही नाही खरतर...मधल्या काळाचे परिणाम इतके असावेत कि ज्याने दोन व्यक्तींमधल्या नात्याचे सगळे संदर्भच बदलून जावेत? आणि उरावा निव्वळ कोरडेपणा?
पण कोरडेपणा फक्त बोलण्यात होता, मनात नव्हता.. तरीही...

आणखी एक गमतीदार गोष्ट म्हणजे आपल्याला चेहराच नाही ओळखता आला तर.. किंवा समोरच्या व्यक्तीला आपला चेहराच आठवत नसेल तर.. आणखीनच complicated situation !! खरंच, तिला तर मी अजिबातच आठवतच नाहीये. आणि मलाही तिचा चेहरा अगदीच पुसटसा आठवतोय. आमची शेवटची भेट झाली तेव्हा ती अगदी चार पाच वर्षांची असेल. आणि आता १२-१५ वर्षांच्या नंतर अचानक कसं काय ओळखणं शक्य आहे? अशी अपेक्षाही करणं चुकीचं नाही का?

आणिक जर असं असेल तर संभाषणातल्या ओलाव्याच काय? जिथे चेहराच नाही आठवत तिथे बोलण्याचं काय घेऊन बसायचं?
प्रश्न प्रश्न आणि फक्त प्रश्न... या प्रश्नांची उत्तर मला मिळतील?

आठवणींच्या कप्प्यात ...

आठवणी हा माणसाला मिळालेला ठेवाच आहे की नाही? असे अनेक क्षण असतात की जे मनाच्या तळाशी कुठेतरी खोल जाऊन दडून बसले असतात. आणि अचानक केव्हातरी काही तरी निमित्ताने ( किंवा कधी कधी तेही नाही, एकदम अचानकच ) पुन्हा एकदा वर उफाळून येतात. काही आठवणी चांगल्या काही वाईट.. चांगल्या वाईट क्षणांची पोतडी म्हणजे आठवणी... हरवलेले दिवस पुन्हा अनुभवता येतात अशा वेळी. आणि कधी कधी तर अगदी ठरवून विसरलेल्या काही गोष्टी की ज्या अगदी त्रासदायक असतात त्यानाही आपल्याला सामोर जावं लागतं.

गम्मत असते नं किती? चिंचेचे एक बुटुक चघळताना सुद्धा आपण कधी त्या शाळेच्या मोरपंखी दिवसामध्ये जाऊन पोहोचू सांगता येत नाही. परवा एकदा सहजच दुकानात काहीतरी खरेदीसाठी गेले होते. तिथे एक मुलगी शाईपेन विकत घ्यायला आली होती. तिचा ते पेन select करणं मला सरळ माझ्या शाळेत घेऊन गेलं. त्यावेळचे ते पेन शी असलेले जिव्हाळ्याचे नाते .. दुसयाच्या पेन शी होणारी सततची तुलना.. शाईने सदैव भरलेली बोटे.. समोरच्या बाकावर बसणाऱ्या मुलीच्या युनिफॉर्म वर उडालेले शाई चे ठिबके.. मग होणारी थोडीशी धुसफूस .. आणि मग सॉरी म्हणाल्यावर होणारी बट्टी.. सगळं सगळं काही क्षणात आठवून गेलं.
आता मात्र पेन हातात धरण्याची वेळ येताच नाही मुळी फारशी. उचलली बोटे आणि लावली key बोर्ड ला.. सगळंच डिजिटल झालंय.

पण चला त्यानिमित्ताने का होईना मी पुन्हा त्या दिवसांची सहल करून आले. आणि अगदी थोडा वेळ का होईना मस्तपैकी जुने दिवस अनुभवले... हेही नसे थोडके!! नाही का?

Lost in symbols....

Today is a last day for our submission for first assignment of the course. As usual I have stated working on it at last moment ( no wonder.. this has become my habit right from school days.. :D)

Though these are very basic and simple problems.. basic definition of probability, finding p.d.f. and c.d.f, Binomial, Multinomial, Poisson distributions, etc etc etc.. I am finding myself lost in the symbols of integration, differenciation, epsilons, deltas.... ooooooppppppppsss!!

I am struggling hard to carry out all steps properly without mistake.. still some calculations are going wrong somewhere.. I am slowly becoming nostalgic about all these things.. same stupid, silly mistakes I am repeating again.

But one thing is very clear.. I AM ENJOYING THESE MISTAKES.. I don't know what is goona happen with me if I seriously take admission for Ph.D. (:D)
GOD!! save me!! (And all those people who would work with me..he he he)

Wanna grow up once again..

Give me some sunshine
Give me some rain...
Give me another chance
Wanna grow up once gain...

Day by day, as and when I interact with the research people here, I really find myself falling in love with plants, animals, environment and related topics. Vast research is going on in a very diverse branches of environmental, biological and of course other topics. And I really know very little about the very basic concepts of these branches. From schooldays I always tried to avoid the study of these topics and I was more of a mathematics lover person(????). So I did not studied these thing by heart ever. Somehow I was scared of these branches more (diagrams, desections, labwork... huh..list is so big.. and of course, terminologies and spellings!!)
And it continued till post graduation. The reason for not choosing microarray as an optional subject has some root in there.

And now suddenly, within this short period of 6 months, the situation is totally different. The angle has changed significantly (statistically significant :D).

I wish I could learn all these things from the beggining, from basic.
I wish I could go to school again, and learn these things..
I wish I could go to the college once again and do the experiments ....explore..
I want to be small again and do all things which I avoided ...



I wish I had a Time Machine..