खरं तर काय लिहावं हे सुचत नाहीये.. पण मन खूप भरून आलंय.. आणि डोळेही.. कुठेतरी मोकळं होणं आवश्यक आहे असं वाटतंय..
काही माणस आपल्याला कधीकाळी खूप जवळची असतात. काही कारणाने आपण लांब जातो.. लांब जातो ते शब्दशः आणि मनानेही. पण हीच जर माणस कधी कुठल्या कारणाने आयुष्याच्या कुठल्यातरी वळणावर परत भेटली तर? काय प्रतिसाद असतो आपला? काय असायला हवा? वियोग आणि पुनर्भेट यामधला काळ हा किती महत्त्वाचा आणि परिणामकारक असतो?
आज असंच काहीसं माझ्याबाबतीत झालाय. एक खूप जुन्या ओळखीचे कुटुंब, त्यांचा आणि आमचा मधली बरीच वर्षे संपर्क तुटला होता. बरेच वर्ष ते परदेशात आहेत आता. मध्यंतरी त्यांनी भारताला भेट दिली आणि आम्हालाही आवर्जून भेटायला आले. अर्थातच माझी आणि त्यांची भेट झाली नाही. पण आता फेसबुक च्या द्वारे आम्ही परत एकदा संपर्कात आलोय. आजच त्यांच्याशी बोलण्याची संधी मिळाली.
पण का कोण जाणे, सगळ संभाषण थोडसं कोरडं वाटलं. अनपेक्षितपणे एखाद्या व्यक्तीशी खूप वर्षानंतर बोलायची संधी मिळाली तर शब्दच सापडू नयेत का बोलण्यासाठी? तुझं काय चाललंय आणि माझं काय चाललंय याव्यतिरिक्त काहीतरी बोलण्यासाठी इतका आटापिटा करून शब्द शोधावे का लागावेत? इतका त्रास का व्हावा? तेही इतक्या जवळच्या व्यक्तींबाबतही? दुरावा म्हटला तर तसंही नाही खरतर...मधल्या काळाचे परिणाम इतके असावेत कि ज्याने दोन व्यक्तींमधल्या नात्याचे सगळे संदर्भच बदलून जावेत? आणि उरावा निव्वळ कोरडेपणा?
पण कोरडेपणा फक्त बोलण्यात होता, मनात नव्हता.. तरीही...
आणखी एक गमतीदार गोष्ट म्हणजे आपल्याला चेहराच नाही ओळखता आला तर.. किंवा समोरच्या व्यक्तीला आपला चेहराच आठवत नसेल तर.. आणखीनच complicated situation !! खरंच, तिला तर मी अजिबातच आठवतच नाहीये. आणि मलाही तिचा चेहरा अगदीच पुसटसा आठवतोय. आमची शेवटची भेट झाली तेव्हा ती अगदी चार पाच वर्षांची असेल. आणि आता १२-१५ वर्षांच्या नंतर अचानक कसं काय ओळखणं शक्य आहे? अशी अपेक्षाही करणं चुकीचं नाही का?
आणिक जर असं असेल तर संभाषणातल्या ओलाव्याच काय? जिथे चेहराच नाही आठवत तिथे बोलण्याचं काय घेऊन बसायचं?
प्रश्न प्रश्न आणि फक्त प्रश्न... या प्रश्नांची उत्तर मला मिळतील?
speechless..I am proud that u r my sister..!!!!
ReplyDeletePan thoda mazya manatala general aayushyasathi:
Life plays a real game with us.. I consider every stage in life as a stage of a drama.. there are many such levels.. which goes on piling one above other.. We live a level.. we pour our emotions in it.. Till the time we conclude on the end of one level [like what you did in you thoughts just now], we never realise that we are acting in a drama.. Then we go a level above and have a birds eye view of the below level.. Look that level as a third person.. You will realise many missing links, many happy situations which you think those were sad or vice versa... You will understand that your experience about life is improved by a level... You learn from it.. And come to the conclusion... You try to compare these 2 conclusions and laugh at you saying how immature we were when we handled this situation and what is the best possible way to enjoy in future.. This improves the relations quite dramatically as we understand that in life we need to accept the things as it comes and that adjustments are part and parcel of our life.. You learn forgiveness then..!!!
We in life expect many things from many people .. and it may happen that they are not fullfilled.. There are many expectations which are uncosncious, which are implied; from heart. . When you realise they are not fulfilled, our heart shatters.. Apply theory of expectations here.. Apply drama theory here.. And then you realise how childish you were.. Now link it to Gita's famous line: 'Karmanyewa Dhikaraste, Ma phaleshu Kadachan..' ..
Life is a mistery.. More so a drama.. If you dont enjoy, it will press you more.. Consider crying also as an enjoyment..!!
Think about the situations.. Apply your conscience and most importantetly try and enjoy whatever comes in your way of life..
Cheers..!!!
Hey Aditya, you are absolutely correct. Life is drama, I understand. The only thing is we don't realise it when we are actually going thro' the situation.
ReplyDeleteyou can say that we involve in that drama so much that we forget our original identity totally. All expectations and emotions are the outcomes of this involvement in it. As you said, after stepping on next level, we come to know that our reactions in the situations we faced, could have been different. This is what maturity is, isn't it?
Your this little sis is still at the immaturity level hoping to improve herself one day...
p.s. Why don't you start a blog yaar(:P)??? I guess there is a hidden writer in you. what do you say??
haha... I want to get famous first then I will start writing blogs so that I can have more followers.!!!
ReplyDeleteAnd maturity is a very subjective term btw...! My little sis doen't know how much she has matured since last one year..
@ aditya : don't worry go ahead bcz 2 followers already exist me and meghana..so minimum is 2 i.e not bad before starting ,isn't it?
ReplyDelete@aditya: I will take care of publicity of ur blog.. don't worry about that...
ReplyDeletesee u have got already 2 fans..